Najznakomitsi polscy malarze okresu sarmatyzmu to Daniel Schultz i Bartłomiej Strobel. Reprezentują oni nurt malarstwa portretowego, jednak ich twórczość możemy podzielić zasadniczo na dwa przeciwstawne nurty.
Pierwszy
– nurt reprezentacyjny – uwidacznia się w dziełach Strobla. To sztuka
chłodna, linearna, bardzo oficjalna, Portretowane postaci ustawione są w
pozycji stojącej, najczęściej jedną ręką wspierają się na boku, drugą
nonszalancko kładą na stoliku. Osoby przedstawiane na obrazach Strobla
ubrane są w przesadnie bogate stroje, wykonane z najdroższych tkanin,
których lśnienie możemy obserwować dzięki mistrzowskiej technice
artysty. Dla podkreślenia rangi portretowanego malarz umieszcza na
obrazie przedmioty będące aluzją do herbu rodowego, co miało uwypuklać wspaniałość i ciągłość genealogiczną rodziny.
Inny styl prezentuje natomiast Daniel Schultz – jego dzieła twórczo nawiązują do sztuki Rembrandta
– to portrety z pogłębionym studium psychologicznym przedstawianej
osoby. Postać, zawsze skupiona, w mniej oficjalnej pozie patrzy
przenikliwym, nieco melancholijnym wzrokiem na widza. Kontury
portretowanego wyłaniają się z tajemniczego mroku. Wymowa dzieła skłania
do refleksji nad kondycją człowieka i przemijalnością istnienia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz